22 χρόνια είμαστε μαζί. Σειρά του '91.

Σειρά του ‘91:   22 χρόνια είμαστε μαζί. 

  

28Φεβρουαρίου 1991.Απογευματινές ώρες. Περνάω την πύλη των εγκαταστάσεων του ΠΙΚΠΑ στην Αγία Τριάδα Θεσσαλονίκης. Ακόμη κάποιοι συνάδελφοι εργαζόταν για να προετοιμάσουν τον χώρο ώστε να λειτουργήσει ως παράρτημα Πυροσβεστικής Σχολής. Άγνωστο μέρος, άγνωστοι άνθρωποι, στολές, άγνωστα μέχρι τότε σε εμένα διακριτικά. Ρωτάω κάποιον που είναι το ‘’Διοικητήριο’’ και  ανεβαίνω τα σκαλιά του 1^ου ορόφου.  χτυπάω την πόρτα σε ένα γραφείο όπου έγραφε ‘’Γραμματεία’’. Με υποδέχτηκε με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο Υποπυραγός τότε, στην συνέχεια Διμοιρίτης μου Μητρέντζης.  Με καλωσορίζει και αφού διεκπεραιώνει τα διαδικαστικά σχετικά με την παρουσίασή μου ως Δόκιμου Πυροσβέστη στην Σχολή Πυροσβεστών,  με ρωτάει χαμογελώντας επίσης: Ρε φίλε, ξέρεις που ήρθες; Ρώτησες; Ξέρεις τι είναι Πυροσβέστης; Τότε γνωρίζω για πρώτη φορά τον Υποδιοικητή του Παραρτήματος της Σχολής Πυραγό  Μουρβάκη  και τον μετέπειτα για πολλά χρόνια Διοικητή μου στον 2ο Π.Σ. Θεσσαλονίκης έναν Πυροσβέστη που θα επηρεάσει όλες μου τις μετέπειτα στιγμές στο Πυροσβεστικό Σώμα με τις γνώσεις του την μεταδοτικότητά του, τον ιδιαίτερο χαρακτήρα και την απόλυτη αγάπη για το Πυροσβεστικό Σώμα. Αυστηρός, με αυστηρό και έντονα ηγετικό τρόπο ομιλίας.  Άστον και θα μάθει...  Οι επόμενες ημέρες  κυλάνε παράξενα. Ουρές, μέτρα για στολή,καταστάσεις, πρόγραμμα εκπαίδευσης, νέοι άνθρωποι στην ζωή μας, ο Διοικητής Παντελάκος Εκπαιδευτές, ο Στέλιος Αμπαράς, Κώστας Καραπατάκης, Μιχαηλτσλής, Βασίλης Χατζηιωαννίδης, Νίκος Κορομηλάς ή Δάσκαλος, ο Γιάννης ο Κέντσας στα Μαγειρεία,  ο Αρχιοδηγός Γρίβας Δημήτρης, οι πρώτοι δόκιμοι που γνωρίζω, Νίκος Αθάνατος,Θωμάς Ανυφαντής, Στάθης Ανθόπουλος, Γιώργος Γιαννούλης, Σίμος Αποστόλου, Γιάννης Βεροπλίδης, Κώστας Γαργάλας, Χρήστος Ανδρονιάδης, Κώστας Δαδούδης, Άρης Μαυρόπουλος, Τάσος Αυγερινίδης, Μπάμπης Γιαγτζόγλου, Στέργιος Στεργιανάς, Γιάννης Λουλούδης, Γιάννης Στεργιούλας, Γιώργος Μπουγιουκλής Αλμπάντης Χαράλαμπος, Αντίγονος, Γιάκατης Αλέκος, Αποστολίδης Μ¨αριος, Γιώργος Αχτίδας άλλοι που ας με συγχωρήσουν αν τους ξέχασα, που περάσαμε μαζί τις πρώτες μας ημέρες στην Πυροσβεστική.  

Διμοιρία επιδείξεων με επικεφαλής τον Γιάννη Λεμονίδη.

 Σταθμός στην Πυροσβεστική μου ζωή, η δεύτερη ημέρα στην σχολή όπου όλοι με πολιτικά ακόμη, περιμέναμε να τελειώσουν οι εγγραφές. Μου προκάλεσε εντύπωση κάποιος θηριώδης άντρας με μουστάκι που όπως έμαθα ήταν παλιός συνάδελφος και αθλητής της άρσης βαρών. Είχε μαζέψει γύρω του μια ομάδα δόκιμων  και τους μιλούσε για την Πυροσβεστική. Φορούσε και αυτός πολιτικά ακόμη. Μπήκα αμέσως κι εγώ στην παρέα. Τον άκουγα να μας λέει για το πόσο υπερήφανος ήταν που ήταν Πυροσβέστης. Μας ενημέρωνε πως σε αυτή την οικογένεια θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές, θα χορτάσουμε συναισθήματα. Δεν μιλούσε  για οικονομικά, ούτε για συνδικαλιστικές άδειες, ούτε για πολιτικά κόμματα. Εντυπωσιακό.

Πρόσεξα πως κάποιοι  που είχαν προλάβει να τον γνωρίσουν καλύτερα, τον αποκαλούσαν ‘’Γιάννη’’ .  Με το μικρό του. Τότε έμαθα πως τον σεβασμό τον κερδίζεις, δεν τον απαιτείς.  Αυτός ο Γιάννης είχε κερδίσει αμέσως τον σεβασμό όλων μας και την προσοχή μας. Τον ακούγαμε με ανοιχτό το στόμα να μας μιλάει για το τι είναι ακριβώς ο Πυροσβέστης. Επάγγελμα; Τρόπος ζωής; Καθήκον;Υποχρέωση; απλά δουλειά;Τις απαντήσεις μας είπε θα τις βρούμε μπροστά μας.  Πέρασαν από τότε 22 ολόκληρα χρόνια, η μισή μου ζωή. Δεν άργησα να βρω την απάντηση στις ερωτήσεις του Εκπαιδευτή μας που την επόμενη ημέρα που τον είδα με στολή έμαθα πως τον λένε Γιάννη Λεμονίδη. Ήμουν από τους πρώτους που δήλωσα συμμετοχή στην ομάδα του που θα ήταν αυτή που θα έκανε εκπαιδεύσεις και θα ήταν η ομάδα επιδείξεων. Ήθελα να ζήσω την κάθε στιγμή από την καινούρια μου ζωή. Μετά από 22 χρόνια, δεν μετάνιωσα στιγμή. 

 Αν θα μου δινόταν η ευκαιρία να επιλέξω, το σίγουρο είναι πως θα έκανα την ίδια επιλογή.  Θα επέλεγα ακριβώς την ίδια διαδρομή.Μέσα από καπνούς, μέσα από ματωμένα ρούχα, μέσα από στιγμές αγωνίας.

Στην διαδρομή αυτή δυστυχώς χάσαμε κάποια αδέλφια μας. Χάσαμε το 1996 τον εκπαιδευτή μας, τον μεγάλο μας αδελφό, τον εμπνευστή μας, τον φίλο μας, Γιάννη Λεμονίδη. Θα είναι πάντα ζωντανός, θα ζε ιμέσα στους Σταθμούς της Θεσσαλονίκης με το χαμόγελό του και την ψυχική και σωματική του δύναμη.

Πυρονόμος Μιχάλης Ζησόπουλος

Ο κατάλογος όμως δεν σταματάει δυστυχώς,χάσαμε και τον Μιχάλη Ζησόπουλο. Έντονη προσωπικότητα, δυνατή, όσο και ο ίδιος. Η φωνή του χαρακτηριστική στην αίθουσα  εκπαίδευσης,μας εκπροσωπούσε όλους .

 Η προσφορά του στον 2^ο ΠΣΘ και στην κοινωνία  ανυπολόγιστη. 

Δεν ξεχνάμε την σειρά μας, τον φίλο και αδελφό μας Παναγιώτη Κετικίδη που τόσο άδικα και τόσο νέος έφυγε από κοντά μας. 

Αφιερωμένο στις σειρές μας που δεν είναι κοντά μας. Αφιερωμένο στις οικογένειές τους που έχουν και θα έχουν για πάντα τα σημάδια της Πυροσβεστικής επάνω τους.