Είναι μια από τις πολύ σπάνιες στιγμές που νιώθω την ανάγκη να εκφράσω προς τα έξω αυτά που πολλές φορές είναι η καθημερινότητά μας.
Η εβδομάδα που πέρασε ήταν κι αυτή δύσκολη. Ένας ακήρυχτος πόλεμος με πολλά μέτωπα και θύματα δικούς μας ανθρώπους.
Ξεκίνησε με την αγωνία ανεύρεσης ενός νέου ανθρώπου πατέρα δύο παιδιών, που εξαφανίσθηκε σε γειτονικό χωριό όπου παρά τις προσπάθειες τις δικές μας, της Αστυνομίας και πολλών συγχωριανών και φίλων του, ώστε να κρατήσουμε την ελπίδα ζωντανή, έληξε με τον χειρότερο τρόπο. Μοιραστήκαμε τον πόνο και την αγωνία της οικογένειάς του και των φίλων του και δεν σταματήσαμε ούτε δευτερόλεπτο να σκεφτόμαστε πως πρόκειται για μέλος της οικογένειάς μας.
Ο θεός ας αναπαύσει την ψυχή του και ας δώσει το κουράγιο στην οικογένειά του να σηκώσουν τον βαρύ πόνο του χαμού.
Συνεχίστηκε με πολλές πυρκαγιές που προκλήθηκαν από ανθρώπους γνωστούς μας, καθημερινούς, που δεν αισθάνονται την ευθύνη και τον κίνδυνο που μπορεί να προκαλέσει μια πράξη τους. Μπορεί να είναι χειμώνας αλλά η καύσιμη ύλη δεν μας κάνει το χατήρι και συμπεριφέρεται με τα δικά της δεδομένα. Η ξηρασία και ο άνεμος δεν είναι ο καλύτερος σύμμαχος στην μάχη που δίνουμε καθημερινά.
Πριν τρεις (3) ημέρες, σε μία από τις τέσσερις (4) πυρκαγιές υπαίθρου που αντιμετωπίσαμε, βρεθήκαμε για μία ακόμη φορά ένα δύσκολο περιστατικό.. Από αυτά που ευχόμαστε να μη συμβαίνουν ποτέ και σε κανένα. Από αυτά που προσπαθούμε εδώ και πολλά χρόνια να πείσουμε όλους πως δεν πρέπει να γίνονται. Βρεθήκαμε στην δύσκολη θέση να έρθουμε αντιμέτωποι με τον χρόνο όταν 76χρονος συμπολίτης μας στην προσπάθειά του να κάψει χόρτα, πήρε ο ίδιος του φωτιά. Βρέθηκε με σοβαρά εγκαύματα και του παρείχαμε τις πρώτες βοήθειες περιμένοντας με αγωνία να έρθει το ασθενοφόρο από την μακρινή για την περιοχή μας Θεσσαλονίκη (περισσότερο από μία ώρα αναμονής), παράλληλα με την κατάσβεση της πυρκαγιάς. Σκεφτόμασταν και υπολογίζαμε τον χρόνο που χωρίζει την ζωή με τον θάνατο. Μοιραστήκαμε τον πόνο, τον πραγματικό πόνο του συνανθρώπου μας, που ήταν μέλος της οικογένειάς μας με την βαριά αίσθηση ευθύνης απέναντί στον ίδιο και την οικογένειά του.
Θέλω ειλικρινά να εκφράσω τις ευχές μου για ότι καλύτερο στον ίδιο αλλά και στην οικογένειά του για τις δύσκολες ώρες που περνάει.
Συνάδελφε εύχομαι ο πατέρας σου να σταθεί δυνατός και να μη χάσετε ούτε μια στιγμή την ελπίδα για αυτόν.
Πυρονόμος Κ. Αβραμίδης
Προϊστάμενος Π.Κ. Σταυρού
