Στον τερματικό σταθμό αποθήκευσης υγρών καυσίμων της JETOIL στο Καλοχώρι, ένα από τα δυτικά παραθαλάσσια προάστια της Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκης, υπάρχουν αποθηκευμένοι 65.000 τόνοι αργού πετρελαίου, 55.000 τόνοι βενζίνης και 100 τόνοι νάφθας. Από κοντά και οι εγκαταστάσεις των Ελληνικών Διυλιστηρίων με άλλες 500.000 τόνους.
Οκτώ από τις δώδεκα συνολικά δεξαμενές θα αρπάξουν φωτιά τις επόμενες επτά ημέρες που η πόλη βλέπει τις τεράστιες φλόγες και τον μαύρο καπνό να καλύπτουν τον ορίζοντα της. Η πιο μεγάλη έκρηξη είναι αυτή της νύχτας 27 προς 28 Φεβρουαρίου στη δεξαμενή 8. Περίπου τα μεσάνυχτα. Ο κόσμος βρίσκεται στα πάρκα και τις πλατείες και παρακολουθεί τον ουρανό.
Από την Κατερίνη μέχρι τη Χαλκιδική ο ουρανός γίνεται μαύρος. Εικοσιπέντε άνθρωποι θα οδηγηθούν στα νοσοκομεία με τραυματισμούς και δηλητηριάσεις. Έκτος από το πετρέλαιο καίγονται τα πάντα στο πέρασμα της φωτιάς. Κτίρια, δεξαμενές, οχήματα. Η πόλη έχει τότε 800 χιλιάδες κατοίκους ευτυχώς ο αέρας που γύρισε προστάτευσε την Θεσσαλονίκη και από τύχη η φωτιά δεν επεκτάθηκε στις γειτονικές δεξαμενές πετρελαιοειδών και υγραερίου ή στη δεξαμενή αμμωνίας της ΣΙΓΚ.
Το ελληνικό κράτος ζητά τη συνδρομή γειτονικών χωρών. Γιουγκοσλάβοι πυροσβέστες σπεύδουν σε βοήθεια. Οι καταστροφές στη διάρκεια της μιας εβδομάδας που κράτησε η φωτιά φτάνουν τα 22 εκατομμύρια δολάρια ή τα 3,5 δις δρασμές της εποχής όπως είναι ο επίσημος απολογισμός. Όμως αυτό που θα ακολουθήσει με τη μόλυνση των καλλιεργειών και το υδροφόρου ορίζοντα της πόλης και της ευρύτερης περιοχής δεν θα το μάθουμε ποτέ στις αληθινές του διαστάσεις.
Μετά το ατύχημα τα μέτρα ασφαλείας αυξάνονται σε όλες τις εγκαταστάσεις της χώρας. Το πάθημα γίνεται εν μέρει μάθημα. Χρόνια αργότερα, το Δεκέμβριο του 2000 έγινε άσκηση εφαρμογής του σχεδίου έκτακτης ανάγκης για ατύχημα μεγάλης έκτασης στη Δυτική Θεσσαλονίκη.
Κανείς δεν μπορεί να πει με ακρίβεια ποιες ήταν οι επιπτώσεις στην υγεία των κατοίκων αυτής της πόλης και τα περιστατικά του καρκίνου που οφείλονται σε κείνη την πυρκαγιά.